Dlaczego Judasz zdradził Jezusa?

Niech Kościół nie wstydzi się tego, że składa się z grzeszników,

skoro sam Pan z grzeszników się narodził - św. Ambroży.

Chciałbym się pochylić nad osobą zdrajcy. W Ewangelicznym opinie był to Judasz, w życiu zdrajacą może być każdy z nas. Jak Jezus traktuje zdrajcę? Powiedziałbym, że z pewnego rodzaju delikatnością, bo nie wskazał na niego palcem, nie kazał go zniszczyć ani nawet zatrzymać. Nie da się ukryć, że jednak wskazał, który z apostołów zdradził, albo raczej miał zamiar zdradzić.

Sam akt zdrady zaczyna się jeszcze przed wieczerzą (Mt 26, 14-16, Mk 14,10, Łk 22,3-6), a kończy po wieczerzy w Ogrójcu (Mt 26, 47-50, Mk 14,43-45, Łk 22,47-48, J 18,1-11). Chciałoby się go jednak przedłużyć o próbę zwrotu pieniędzy przez Judasza i jego późniejszą śmierć (Mt 27,3-10, Dz 1,18). Przy czym Mateusz pisze o tym wyraźnie, Łukasz w Dziejach Apostolskich, jakby wskazywał na to, że Judasz był rozłamany i nie wiedział co z sobą zrobić. Drugi z opisów jakby sugeruje potężne wyrzuty sumienia, z którymi Judasz nie potrafił sobie poradzić, wręcz nazwałbym to jakimś opętaniem. Ciężko to ocenić na podstawie tak skromnych informacji. Bez wątpienia jest, że w Judaszu zrodziło się coś w rodzaju żalu. Czy jednak owy żal był wystarczający?

Pytaniem, które w tej kwestii zadajemy sobie najczęściej brzmi pewnie: czy Judasz został potępiony? Oczywiście nie możemy na nie odpowiedzieć. Nie znamy dokładnie duszy Judasza, znamy tylko jego czyny, co więcej nie znamy poziomu jego świadomości tego co czynił ani nawet jego stany psychicznego. Bóg jednak wie o nim o wiele więcej. Mnie osobiście ciekawi, dlaczego tak bardzo interesujemy się zbawieniem Judasza? Może dlatego, że chcemy wiedzieć czy my jako ludzie, którym zdrada nie jest rzeczą obcą, będziemy zbawieni? Chcielibyśmy uzyskać pewność, że nie zależnie od naszego postępowania możemy liczyć na okoliczności łagodzące. Chyba gdzieś w sercu czujemy, że z Jezusem jesteśmy wtedy, gdy nam się to opłaca, ale gdy widzimy 30 srebrników stojących na wyciągnięcie ręki, jesteśmy przygotowani do oddania za nie wielu rzeczy. Wielu z nas już dawno rzuciło w kąt myśl, o poznaniu życia Jezusa, wielu też dobrowolnie rezygnuje z Chrystusa. Może czas to zmienić?

Słowa Jezusa podającego chleb Judaszowi mimo wszystko nie dają mi spokoju. Powiedział do niego: Co chcesz czynić, czyń prędzej. Przy czym chwilę wcześniej padają słowa ewangelisty, mówiące, że w Judasza wstąpił Szatan. Czyżby zdanie to Jezus kierował właśnie do Szatana? A jeśli tak to dalej otwartą pozostaje kwestia Judasza.

Dlaczego Judasz zdradził Jezusa?
Mimo, iż nie możemy być w stu procentach pewni z jakiego powodu Judasz zdradził Jezusa, to jednak kilka rzeczy jest bardzo oczywistych.

Po pierwsze, mimo iż Judasz został wybrany do grona Dwunastu (J 6,46), to jednak wszystkie dowody biblijne wskazują, że nigdy nie uwierzył w Jezusa jako Boga. Mógł on nawet nie być pewnym, czy Jezus jest rzeczywiście Mesjaszem (to jak rozumiał to Judasz). Inni jego uczniowie nazywali Jezusa „Panem”, Judasz nigdy nie użył takiego określenia względem Jezusa, nazywając go zawsze „Rabbi”- Nauczycielem.

Uczniowie Jezusa co jakiś czas deklarowali swoją wiarę i lojalność (J 6,68; 11,16), Judasz nigdy czegoś takiego nie uczynił, trwał w milczeniu. Ten brak wiary w Jezusa jest podstawą do wyciągnięcia poniższych wniosków.

To samo dotyczy nas. Jeśli nie rozpoznamy Jezusa jako wcielenie samego Boga i przez to nie przyjmiemy jego jako tego, który przynosi przebaczenie naszych win - czyli życie wieczne- to będziemy podlegali takim samym konsekwencjom, wypływającym ze złego zrozumienia Boga.

Po drugie, Judaszowi nie tylko brakowało wiary w Chrystusa, ale nie miał on żadnej lub bardzo słabą osobistą relację z Jezusem. Gdy ewangelie synoptyczne wymieniają grono Dwunastu, to zazwyczaj podają je w podobnej lub odrobinę tylko zmienionej kolejności (Mt 10,2-4; Mk 3,16-19; Łk 6,14-16). Ogólna kolejność traktowana jest jako potwierdzenie zażyłości w osobistej relacji z Jezusem. Pomijając drobne zmiany, Piotr oraz bracia: Jakub i Jan pojawiają się zawsze na początku, co potwierdza ich silną relację z Jezusem. Judasz wymieniany jest zawsze na końcu listy, co może wskazywać na brak zażyłej relacji osobistej z Chrystusem. Dodatkowo, jedyną wspomnianą w Biblii rozmową Jezusa z Judaszem była sytuacja związana z jego napomnieniem przez Jezusa, gdy Judasz skrytykował Marię kryjąc własną chciwość (J 12,1-8), gdy Judasz wyparł się swojej zdrady (Mt 26,25) oraz sama zdrada (Łk 22,48).

Po trzecie, Judasz tak bardzo był przesiąknięty chciwością, że gotów był zdradzić nie tylko Jezusa, ale także pozostałych naśladowców, o czym czytamy w Ew. Jana 12,5-6. Judasz mógł mieć pragnienie naśladowania Jezusa wyłącznie dlatego, że wierzył iż wyciągnie zysk z datków przeznaczonych dla całej grupy. Fakt, że Judasz odpowiedzialny był za sakiewkę całej grupy może wskazywać na jego zainteresowanie pieniędzmi (J 13,29).

Poza tym, Judasz jak większość ówcześnie żyjących ludzi, wierzył że Mesjasz przejmie władzę w Imperium Rzymskim, zdobywając władzę nad całym narodem izraelskim. Judasz mógł podążyć za Jezusem, w nadziei że znajomość z nim, przyszłą władzą polityczną, przyniesie mu niezwykłe korzyści. Bez wątpienia oczekiwał tego, że po rewolucji będzie należał do elity trzymającej w swym ręku władzę. Do czasu zdrady Judasza, Jezus w jasny sposób wyraził to, że jego przeznaczeniem jest śmierć, a nie wywołanie rewolucji przeciwko Rzymowi. Zatem, Judasz mógł przypuszczać- podobnie jak i faryzeusze- że skoro nie przejmie władzy w Rzymie, to z pewnością nie może być Mesjaszem, którego się spodziewali.

Pewny staje się dla mnie, że Jezus w czasie ostatniej wieczerzy nie potępił Judasza. Pewnym jest również, że nie wskazał wyraźnie pozostałym apostołom, że to Judasz jest zdrajcą. Nie potępił go więc wśród ludzi. I my więc go nie potępiajmy. Nie potępiajmy też nikogo innego i okazujmy sobie wzajemną miłość, a być może w taki sposób uda nam się zmienić serca innych.